مبانی نظری ، فصل دوم پایان نامه و پیشینه تحقیق سرطان کودک

مبانی نظری وپیشینه تحقیق سرطان کودک

در قالب word, و در 40 صفحه و قابل ویرایش

2-2. اضطراب بیمارستانی در کودکان
در طول چهار دهه اخیر، پژوهش‌‌‌‌های بالبی، راتر، اسکیپپر، ملامد و دیگران به ما در فهم اضطراب وابسته به بیمارستان کمک شایانی کرده است. برای مثال، پریشانی هیجانی، در جدایی از والدین و قرارگرفتن در محیط غریبه بیمارستان، بر روی کودکان 6 ماهه تا 4 ساله بیشترین اثر را دارد، اما در کودکان بزرگتر نیز مشاهده می‌شود. اضطراب والدین بر اضطراب کودکان بستری در بیمارستان می‌افزاید. از سوی دیگر، فراهم آوردن اطلاعات و حمایت‌‌‌‌های هیجانی برای والدین و نظاره کردن کودکان در حال بازی در جوی آرام در تنظیمات بیمارستانی اضطراب کودکان بستری در بیمارستان را کاهش می‌دهد. ابعاد معینی از اضطراب وابسته به بیمارستان کمتر روشن شده اند. موضوعات مورد مطالعه قرار گرفته در این زمینه عبارتند از دوره‌‌‌‌های معمول اضطراب دوران کودکی وابسته به بیمارستان و نیز اضطراب والدین؛ بیماری و رویه‌‌‌‌های درمانی به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته اند.
طراحی بیمارستان و رویه‌‌‌‌های آن به تدریج به مفاهیم اضطراب دوران کودکی اضافه می‌شوند. بخش‌‌‌‌های مدرن و رایج اطفال به اتاق‌‌‌‌های همراه برای والدین، آماده سازی برای رویه ها، برنامه‌‌‌‌های بازی سازماندهی شده بیمارستانی، و شرکت فعال والدین در مراقبت‌‌‌‌های بیمارستانی مجهز می‌شوند. مستندات در مورد اثر این تغییرات به دو دلیل مهم هستند. اولاً، پذیرش بالینی اثر بخشی این تغییرات در این دوره از بررسی ها و تحول مداخلات جدید ممانعت می‌کند. ثانیاً، دفاع در مقابل تهدیدات اجرایی برای برنامه‌‌‌‌های پشتیبان هیجانی بدون اثبات اثربخشی دشوار هستند (فوسون، مارتین، هالی، 1990).
فوسون، مارتین، و هالی (1990) در مطالعه ای سه پیش فرض مربوط به اضطراب را در کودکان بیمارستانی در سنین کمون مورد بررسی قرار دادند: 1) کاهش اضطراب در حین بستری شدن در بیمارستان، 2) اضطراب همبسته با علائم، رویه ها و اضطراب والدین، و 3) اضطرابی که به دنبال بازی‌‌‌‌های هدایتی با تجهیزات واقعی پزشکی و نیز وسائل شبیه سازی شده پزشکی کاهش می‌یابد. نتایج‌ آنها فرضیه‌‌‌‌های اول و دوم را معنادار ارزیابی کرد، لیکن فرضیه سوم‌ آنها مبنی بر اینکه اضطراب به دنبال بازی‌‌‌‌های هدایتی کاهش خواهد یافت از لحاظ آماری معنادار نبود. بدین ترتیب که اضطراب کودکان و والدین همراه‌ آنها در طول چهار روز اول به طور پیشرونده ای کاهش می‌یافت. اگرچه سطوح متوسط اضطراب کودکان بعد از 30 دقیقه در جلسه بازی درمانی با وسایل پزشکی بیش از بازی با وسایل ساختگی کاهش یافت اما این تفاوت از لحاظ آماری معنادار بود. وقتی علائم و رویه‌‌‌‌های پزشکی تحت کنترل قرار گرفتند، همچنان رابطه معناداری میان اضطراب کودکان و اضطراب والدین‌ آنها برقرار بود. بدین ترتیب‌ آنها افزایش تسهیلات بالینی در پشتیبانی هیجانی والدین در هنگام پذیرش و بستری شدن کودکان آنان را پیشنهاد کردند. آنان ادعا کردند که در هر رویدادی، هر دو بازی‌‌‌‌های پزشکی و مداخلات ساختگی ظاهراً رابطه اضطراب کودک با علائم، رویه ها و اضطراب والدین را قطع می‌کند. این واقعیت که اضطراب در طول زمان بستری کاهش می‌یابد شناسایی هر گونه کاهش را به عنوان تابعی از مداخلات بسیار دشوار می‌سازد.‌ آنها بیان داشتند که در هر مطالعه آتی در مورد بازی درمانی با مصالح پزشکی و به شکل هدایت شده، مداخلات باید از پیش تعریف شوند، میزان مواجهه باید افزایش یابد و بازه میان جلسات بازی و ارزیابی‌‌‌‌های پیگیری باید کوتاه شود، تا شانس یافتن هر گونه تاثیری افزایش یابد.

2-3. مروری بر مداخلات رفتاری برای کودکان مبتلا به سرطان
مداخلات رفتاری که برای کاهش پریشانی و افزایش همکاری بکار گرفته می‌شوند بر مبنای نظریه رفتاری می‌باشند. مولفه‌‌‌‌های اصلی چنین درمان هایی عبارتند از: 1) مدیریت شرطی؛ 2) انحراف شناختی/توجه؛ 3) هیپنوتیزم؛ 4) حساسیت زدایی منظم، 5) الگوبرداری؛ و 6) بسته‌‌‌‌های مداخلات چند وجهی.
مدیریت شرطی از قانون اثر ثرندایک (1989) گرفته شده و برای بازسازی محیط اجتماعی بیمار ضروری است (یعنی، تعامل با خانواده و کارکنان) از طریق فراهم آوری تقویت‌‌‌‌های عینی و ملموس (یعنی، پاداش‌‌‌‌های اجتماعی و مادی) مشروط به رفتار مثبت کودک (مانند، ادامه رویه‌‌‌‌های پزشکی و تعاون در مراقبت‌‌‌‌های معمول دهانی). این راهبرد پایه و اساس اکثر برنامه‌‌‌‌های تغییر رفتاری برای کودکان را شکل می‌دهد که در آن یک نظام ساده پاداش در محل بکار گرفته می‌شود. در بسیاری از موارد برنامه‌‌‌‌های مدیریت شرطی به گونه ای پیاده می‌شوند که کودک نمره ها یا ستاره ها یا امتیازات خاصی را به سبب تعاون و همکاری دریافت می‌کند (مانی، 1994؛ جی، الیوت، کاتز، و سیگل، 1987).
چنین فرض شده که انحراف شناختی/توجه در انسداد ادراک درد یا تهوع در کودکان از طریق تمرکز دهی مجدد توجه کودک نقش دارد. یک تکلیف منحرف کننده متعارف بازی‌‌‌‌های کامپیوتری هستند که برای کاهش تهوع بهنگام شیمی درمانی بکار گرفته می‌شوند (رد و همکاران، 1987). میزان تهوع کودکان حداقل 50% در هنگام بازی‌‌‌‌های کامپیوتری نسبت به زمانی که به شکلی منفعل نشسته و به تزریقات درون وریدی تمرکز دارند کاهش می‌یابد. رویه ها با جهت گیری شناختی/توجه به دنبال شرکت دادن توجه کودک در تکلیفی لذت بخش یا چالش برانگیز هستند تا توجه وی را از رویه استرس زا منحرف سازند.